Πρωτοχρονιά. Μέρα με ειδικό νόημα, όσο κι αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές.
Κάπου όλοι θέλουμε «βατήρα» για να πάρουν μπρος τα όνειρά μας. Όπως παλιά οι κινητήρες, ζητούσαν και τη μανιβέλα τους.
Τα τραγούδια βέβαια, δεν είναι ταπεινές, αλλά, τουναντίον, ακριβές υποθέσεις, πιο πάνω, τολμώ να πω, κι απ’ την… ζωή.
Αυτή όμως είναι μια άλλη συζήτηση, ενός… άλλου άρθρου ή βιβλίου.
Το ραδιοφωνική εκπομπή, το γράφω και το «προσπαθώ» στις παραθέσεις μου, με την έννοια πως θέλω να έχουν αυτές έναν «μουσικο-ιδεολογικό» αρμό-ρυθμό.
Δεν ξέρω αν το πετυχαίνω, ίσως να φταίει και το γεγονός πως εδώ και μερικά χρόνια δεν «κάνω ραδιόφωνο», βέβαια αυτά είναι πολύ λιγότερα από εκείνα που έκανα.
Ο τίτλος είναι και «ασήμαντος» στην ερμηνεία του, όμως φόρος τιμής, στο μάστορα του λόγου Βαγγέλη Γκούφα, και εμπνευσμένο καλλιτέχνη, που γνώρισα για λίγο αλλά δεθήκαμε πολύ.
Επιλογές «προσωπικής κοπής» και «υφής» για ένα γλέντι, κρυφό, εννοώ χαμηλότονο και υποδόριο, «ψυχής»… Φωναχτό όμως στα «θέλω» του.